Het derde trimester...bring it on! 25 januari 2022

Ik ben inmiddels 28 weken zwanger en zit dus net in het derde trimester! Oef, dat is toch wel snel gegaan en dat maakt mij gelijktijdig heel blij en ook heel zenuwachtig.
De nesteldrang is definitief toegeslagen, dus wil ik ALLES NU op orde hebben, terwijl we natuurlijk rationeel nog wel zo’n 10 weken hebben.
Maar ja, die ratio is nu alleen een beetje uitgeschakeld. Door deze mijlpaal sta ik ook weer even stil bij deze zwangerschap en de verschillen ten opzichte van mijn vorige zwangerschappen.

Toen versus nu

Met stip op nummer één staat de constatering dat ik deze zwangerschap best pittig vind. Ik denk dat dit drie belangrijke oorzaken heeft. Enerzijds hebben we natuurlijk al twee kindjes in de rondte lopen, dus je kunt niet zomaar even rusten als je lichaam daar om vraagt. Daarbij, en dat is een lastige om toe te geven (uhum), ben ik nu natuurlijk ook weer 3 jaar ouder en zelfs 7 jaar ouder dan bij de eerste (hè, bah, jakkes, vergeet dat maar snel weer). De laatste reden is denk ik een haperend geheugen. Ik weet namelijk nog best goed dat ik tijdens de zwangerschap van Tygo verzuchtte: “Waarom vond ik zwanger zijn de eerste keer zo leuk?”.
En nu verzucht ik hetzelfde. Misschien is het dus helemaal niet echt zwaarder, maar was ik de ongemakken voor het gemak gewoon maar even vergeten. Gelukkig ben ik met de jaren wel wat wijzer geworden en heb ik de fysio snel opgezocht en is de pijn in mijn rug en bekken een stuk minder geworden.

En dan de meer oppervlakkige verschillen. Deze kunnen, volgens de bakerpraatjes, ook met het verschil tussen jongens en meisjes te maken hebben. Mijn buik zit dit keer echt hoger. Mijn taille is nergens meer te bekennen en deze centimeters had ik bij de jongens echt niet. Ik heb sowieso al een veel grotere buik dan bij de jongens. Bij Hidde was ik met deze buik al zo’n beetje bevallen, maar dat zal dan wel weer met de derde zwangerschap te maken hebben. Daarbij was ik door alle lockdowns en het thuiswerken ook iets zwaarder en minder fit vooraf, dan bij de jongens. De Verloskundige zegt heel subtiel dat alles al een keer is uitgerekt, maar zeg er maar gerust bij dat ik gewoon geen buikspieren meer heb.
Ook zijn mijn nagels, haar en huid dit keer duidelijk anders. Is het dan echt waar dat jongens je schoonheid geven en meiden het nemen? Mijn nagels breken snel af en ik heb last van jeuk en eczeem.
Lekker genieten zo’n zwangerschap ;)

Een ander groot verschil. Eentje waar ik van tevoren niet eens zo bewust mee bezig was, is het feit dat ik nu zwanger ben in een pandemie.

Zwanger zijn tijdens een pandemie

Toen wij graag een baby wilden was de pandemie net in de fase dat het leek alsof zwangeren geen extra risico liepen en de vaccinaties zaten er aan te komen. De wereld ging steeds verder van het slot en we zagen licht aan het einde van de Covid19 tunnel. Ik vond het heel fijn dat ik uiteindelijk zwanger bleek na het halen van mijn tweede vaccinatie. Gelukkig hoefde ik nu geen keuze te maken om wel (of niet) te vaccineren tijdens de zwangerschap. Het gevaar leek geweken.

Gaandeweg kwamen er echter steeds meer verhalen dat zwangeren juist wel een risicogroep zijn. Kindjes die te vroeg worden geboren, omdat moeders beademd moeten worden op de buik. Placenta’s die na een besmetting minder goed werken met een doodgeboren kindje tot gevolg. Ik ben gevaccineerd en dat gaf mij wat comfort, maar toen kwam de Omikron variant die dwars door alle vaccinaties besmettingen oplevert en de winter was alweer in aantocht. De besmettingen groeide ongeveer net zo hard als mijn buik en dat gaf onverwachte dilemma’s. Wel of niet de booster nemen? En daarnaast blijk je ondanks een vaccinatie Covid19 op te kunnen lopen waarbij het effect op de ongeboren baby nog relatief onbekend is. Welke risico’s loop ik nu met twee jonge kinderen die spelen, naar school en de opvang gaan? Valt een besmetting nog te voorkomen?

Uiteindelijk heb ik na lang wikken en wegen besloten de booster te nemen. Doorslaggevend voor mij zijn de (naar wat ik geloof) geringe risico’s van het vaccin ten opzichte van de risico’s van de besmetting en het feit dat ik op dit moment in mijn zwangerschap de baby mogelijk al wat antistoffen meegeef voor na de geboorte. Ondanks mijn keuze begrijp ik heel goed de onzekerheid van vrouwen die voor dezelfde keuze staan. Los van de booster lijkt de ernst van Omikron inmiddels gelukkig mee te vallen en zou ik een besmetting in ons huishouden aandurven. Al blijf ik dit wel spannend vinden, maar ik kan de kinderen moeilijk in bubbeltjes plastic verpakken.
Ik hoop alleen dat richting de bevalling het voorjaar echt is aangebroken, dat er weinig besmettingen meer zijn en dat mijn gezin het niet precies vlak voor of na de bevalling oppikt.

Al met al zet Covid19 een behoorlijke stempel op een anders toch wel ontspannen zwangerschap, helaas.

Het derde trimester en bevallen

En nu dus nog een krappe drie maanden te gaan! Hét kantelpunt in de zwangerschap dat de bevalling ineens heel dichtbij lijkt, terwijl je eigenlijk ALLES nog moet doen! Gelukkig is het meeste wel in huis met de derde, maar anderzijds moet er juist veel gebeuren bij de kamers van de andere kinderen, zodat er weer een babykamer beschikbaar komt. Deze wisseltruc hebben we inmiddels achter de rug.

Nu kan het uitzoekwerk beginnen en dat is niks te laat, want de nesteldrang is officieel van start gegaan. Dus sta ik regelmatig alle kleertjes uit de opslag te bekijken en zie ik de jongens het nog dragen alsof het gisteren was (snik) en moet ik beslissen of zusje het ook aan kan, of dat ik het te koop zet, of doneer. (Doneren kan trouwens heel makkelijk aan stichting baby spullen! Home - Stichting Babyspullen). De volgende stap is het aanvullen van de voorraden en het opdiepen van de wandelwagen, wipper en dat soort zaken en dan zijn we er toch wel haast.
Ik merk ook wel dat ik dit keer eerder klaar wil zijn. Ik verwacht (of beter gezegd, ik weet het wel zeker) dat het steeds zwaarder wordt en in de laatste maand wil ik eigenlijk niks meer echt hoeven te doen.

Al met al gaat de tijd deze derde keer echt sneller. Dit stemt mij ook wel wat weemoedig, omdat dit de laatste zwangerschap zal zijn en we nu nog zo gezellig echt met zijn tweetjes zijn. Daarnaast weet ik wat ons te wachten staat als ze eenmaal geboren is met de slapeloze nachten, krampjes en een heel nieuw ritme. Daarom geniet ik ook nog wel even bewust van de relatieve rust.

De gevreesde bevalling komt natuurlijk ook dichterbij. Ik heb de mazzel gehad van twee goede bevallingen, maar dat betekent niet dat het dit keer een appeltje-eitje zal worden. Het wordt ongetwijfeld, ook in een goed scenario, afzien. De opmerking van de Verloskundige: “De derde doet wat ie wil” stemt mij ook ietswat ongerust.
Maar, ondanks de bevallig die er aan zit te komen, komt er ook weer een hele bijzondere fase aan. Die gaat zowel zwaar als ongelofelijk bijzonder zijn en daar kijk ik toch wel heel erg naar uit.
Nu alleen nog een paar maandjes wachten!