Niemand vertelt over de laatste baby... 11 april 2023

Jeetje wat een rollercoaster de afgelopen weken…
Ik ben gestopt met de borstvoeding en Sofie is alweer bijna jarig waardoor ik in de ‘cirkel is alweer rond’ fase zit. Ondertussen doet Sofie ook al erg haar best om vooral geen baby meer te zijn. Ze is in de afgelopen 2 weken gaan staan en dit weekend zelfs gaan stappen. Even lekker op schoot zitten? Vergeet het maar. Ze wil de wereld ontdekken en grijpt elke kans aan.

Dit alles zie ik aan met een mengeling van trots en verdriet. Ze is zo’n leuk en ondernemend grietje, vrolijk en makkelijk. Ik vind het super leuk om te zien hoe ze zich ontwikkeld, maar ik vraag me ook af waar het afgelopen jaar gebleven is. Voor mijn gevoel liep ik gisteren nog met een enorme toeter. Een paar weken verder liep ik apetrots met een ieniemienie baby in de reiswieg. Diezelfde baby is nu alweer 6 kilo zwaarder, 23 cm langer en staat overeind! Ik heb ergens teveel met mijn ogen geknipperd en ben de tijd verloren.

Waarom verteld niemand over de laatste baby en wat dat allemaal los maakt? Iedereen verteld over de eerste. Verhalen over de bevalling, babytijd en de roze wolk die soms een donderwolk kan zijn. Niemand verteld over het verdriet van de laatste baby. Iedere centimeter die ze groeien is een stuk afscheid van de 'babytijd’. En dan niet alleen de babytijd van de laatste baby, maar van de complete babytijd in je gezin. De tijd vanaf de eerste zwangerschapswens en het zwanger zijn met alle echo’s en de babykleertjes en dan natuurlijk de babytijd met alle hoogte- en dieptepunten. Niemand vertelt hoe het voelt als je de babykleertjes voorgoed opruimt en als de wipper voor niks in de hoek staat niet wetende wat je er nu mee moet.

Het afscheid van de babytijd. Een tijd die bij ons straks bijna 8 jaar heeft geduurd. Het is dus niet zomaar een eerste verjaardag, maar ook het afsluiten van een hele lange periode. Geen baby meer in dit huis. Over 1 of 2 jaar heb ik geen ‘jong’ gezin meer en als je dan terugkijkt wat er in al die jaren veranderd is. Ander werk (4x), een ander huis (2x), vakanties, Covid-19, terugkerende en vertrekkende Graves & Hasjimoto en natuurlijk 3 fantastische en gelukkig gezonde kinderen. 8 Bijzondere jaren dus.

Afgezien van bitterzoet is het natuurlijk ook wel een beetje fijn, het einde van de babytijd. Geen zwangerschap meer voor dit lijf wat wel genoeg heeft gepresteerd. Geen slapeloze nachten meer, waarin je maar rondjes loopt met een baby. Straks geen luiers meer en steeds iets meer ritme en tijd voor jezelf.

Genoeg om blij en trots op te zijn dus, maar nu ik vandaag de babyknuffeltjes en rammelaars aan het opruimen ben stromen de tranen. Wat zal ik er dit keer mee doen? Een deel bewaren voor als er een baby op bezoek komt, toekomstige kleinkinderen? Weggeven, verkopen? Er zal door mijn kinderen nooit meer mee gespeeld worden. De kleertjes waar ze maar uit blijft groeien. Ik was ze, strijk ze, vouw ze op voor niemand in het bijzonder en dat doet toch echt wel een beetje pijn. En, als ze niet meer in mijn armen wil liggen, maar de wereld wil ontdekken dan ben ik trots, maar het doet ook een beetje zeer.

Misschien zijn het de hormonen die weer opspelen na het stoppen met de borstvoeding. Misschien is het deze eeuwig durende herfst, maar ik zou willen dat meer mensen het mij zouden hebben verteld. De combinatie tussen trots, opluchting, blijdschap en verdriet die je kunt hebben bij de laatste baby. Ik ga haar in ieder geval nog stevig knuffelen de komende weken. Mijn laatste baby, die allang een dreumes wil zijn. En dan over 2 weken, als ze jarig is. Dan huil ik nog 1x flink om mijn laatste baby. Haal diep adem, vier een feestje en dan start een nieuwe fase in ons gezin.