Uitstelgedrag en waarom ik niet schrijf

Ik zit nu met een timebox van nog 10 minuten in de bibliotheek aan een cappuccino. Ik had in eerste instantie ongeveer 50 minuten om te beginnen aan deze tekst, maar daarvan heb ik eerst 20 minuten besteed aan een rondje lopen en vervolgens heb ik 20 minuten gekeken naar oude aantekeningen. En nu heb ik dus bijna geen tijd meer en had ik haast mijn boek gepakt, want in 10 minuten kom je nergens, toch?

Zo gaat het nu altijd bij mij. Ik zie een window of opportunity aankomen (en die zijn zeldzaam met een druk gezin), maar toch ga ik niet (direct) zitten om ook daadwerkelijk het echte werk te doen. Ik stel uit, doe een klusje, doe inspiratie op en weet vervolgens ook niet echt wat ik dan ga doen met mijn kostbare tijd. Het resultaat is vrijwel altijd dat er weinig of geen tijd meer overblijft en ik er dan maar voor kies om niet te beginnen. Herkenbaar? Zeg me asjeblieft dat ik niet de enige ben ;)

Prioriteren en Focus

Enerzijds weet ik dat ik enorm last heb van versnipperde aandacht en dat ik moet kiezen. Beter focussen op 1 tot 3 prioriteiten en doelen, dan aan van alles tegelijk werken. Maar er zit toch echt verschil in dit weten en het ook echt doen. Het leven met een gezin gaat gewoon maar langzaam vooruit. Als ik nu kies voor 3 prioriteiten, dan kom ik misschien pas over een half jaar toe aan een nieuw doel.

Als ik nu een lijstje maak van alles wat ik wil/doelen, dan kom ik tot ongeveer 20 stuks. Als ik er dan 3 kies dan kom ik op:
- Voldoende omzet halen uit onze onderneming. Dit doel staat met stip op nummer 1, omdat dit ons het leven geeft wat mij ik nu ambieer. Een juiste balans tussen werk en gezin en de uitdaging om te experimenteren met ondernemen.
- Mijn cursus afronden. Ik vind het heel leuk om iets nieuws te leren, maar het werk hiervoor verzeilt vaak onderaan de actielijst. Juist om die reden moet het prioriteit hebben, want anders komt het nooit af.

En dan nu, de altijd sluimerende droom om te schrijven. Schrijven staat dan toch zeker wel op nummer 3? Nee, helaas, eerst nog een ander doel. Een voorwaarde om de toekomst goed en gezond tegemoet te gaan. Op nummer 3 staat dus:
- Fitter worden. Ook dit doe ik nu maar halfslachtig. Ik sport en beweeg wel, maar merk committeer me nergens aan en zeker op het gebied van voeding verzaak ik regelmatig. Ik wil werken aan een meer gezonde levensstijl als onderdeel van mijn leven.

Misschien valt het je op dat mijn gezin niet in mijn top 3 staat, maar dat is wat mij betreft geen doelstelling, maar een gegeven. Op een goede manier aandacht besteden aan mijn gezin heeft mijn dagelijkse prioriteit, maar is wat mij betreft zo’n vaste waarheid, dat hij niet op een lijstje hoort. Maar dat betekent natuurlijk niet dat het geen tijd kost!

Lange termijn versus korte termijn

Als je op deze manier naar mijn prioriteiten kijkt, dan is schrijven helemaal geen prioriteit. Ook niet het opknappen van de wieg, het maken van foto-albums of het klussen aan de slaapkamer. Ergens moet ik dit dus niet schrijven. Ik moet aan het werk voor punt 1! En dan over een maand of 4 is er weer ruimte….misschien.

Maar, deze strenge focus werkt dus niet bij mij. Na een tijdje focussen op deze 3 prioriteiten merkte ik dat ik het plezier soms een beetje miste. Het voelde vaak als overdreven efficiënt. Nadat ik er een tijdje over na had gedacht viel me op dat de grootste doelen in het leven gericht zijn op de lange termijn. Doelen voor de lange termijn brengen altijd een stukje dilemma met zich mee. Nu iets ‘opofferen’ om te profiteren op de lange termijn of nu iets ‘leuks’ doen, waar je op de lange termijn geen baat mee heb. Logischerwijs is het dus ook gewoon niet altijd even leuk om nu tijd en aandacht aan je prioriteiten te besteden. Sterker nog, je hebt er vaak helemaal niet zoveel zin in.

Maar, het leven moet ook een beetje leuk blijven natuurlijk! In mijn geval heb ik vaak best zin in lezen, schrijven of een hobby-project. Maar hoe zorg ik ervoor dat ik focus houd op mijn prioriteiten, terwijl het wel leuk blijft?

Het is geen race

Wat heb ik nu besloten? Ik blijf mijzelf focussen op de 3 prioriteiten en bepaal per prio 2 acties per week. Op die manier voel ik ook meer dat ik klaar ben met dit werk. Als er dan tijd over is (zoals nu in de wachtkamer), dan schrijf ik. En als ik niet kan schrijven, ga ik lezen. Daarnaast mag ik mijzelf eraan herinneren dat ik wel mag leven. Het is geen race wie het meest efficiënt naar de finish komt. Als ik zomaar zin heb in een ander project, dan doe ik dat gewoon! Ik moet mezelf er alleen aan herinneren dat ik geen projecten blijf verzinnen om het echte werk te kunnen uitstellen.

Jeetje wat een rollercoaster de afgelopen weken…
Ik ben gestopt met de borstvoeding en Sofie is alweer bijna jarig waardoor ik in de ‘cirkel is alweer rond’ fase zit. Ondertussen doet Sofie ook al erg haar best om vooral geen baby meer te zijn. Ze is in de afgelopen 2 weken gaan staan en dit weekend zelfs gaan stappen. Even lekker op schoot zitten? Vergeet het maar. Ze wil de wereld ontdekken en grijpt elke kans aan.

Dit alles zie ik aan met een mengeling van trots en verdriet. Ze is zo’n leuk en ondernemend grietje, vrolijk en makkelijk. Ik vind het super leuk om te zien hoe ze zich ontwikkeld, maar ik vraag me ook af waar het afgelopen jaar gebleven is. Voor mijn gevoel liep ik gisteren nog met een enorme toeter. Een paar weken verder liep ik apetrots met een ieniemienie baby in de reiswieg. Diezelfde baby is nu alweer 6 kilo zwaarder, 23 cm langer en staat overeind! Ik heb ergens teveel met mijn ogen geknipperd en ben de tijd verloren.

Waarom verteld niemand over de laatste baby en wat dat allemaal los maakt? Iedereen verteld over de eerste. Verhalen over de bevalling, babytijd en de roze wolk die soms een donderwolk kan zijn. Niemand verteld over het verdriet van de laatste baby. Iedere centimeter die ze groeien is een stuk afscheid van de 'babytijd’. En dan niet alleen de babytijd van de laatste baby, maar van de complete babytijd in je gezin. De tijd vanaf de eerste zwangerschapswens en het zwanger zijn met alle echo’s en de babykleertjes en dan natuurlijk de babytijd met alle hoogte- en dieptepunten. Niemand vertelt hoe het voelt als je de babykleertjes voorgoed opruimt en als de wipper voor niks in de hoek staat niet wetende wat je er nu mee moet.

Het afscheid van de babytijd. Een tijd die bij ons straks bijna 8 jaar heeft geduurd. Het is dus niet zomaar een eerste verjaardag, maar ook het afsluiten van een hele lange periode. Geen baby meer in dit huis. Over 1 of 2 jaar heb ik geen ‘jong’ gezin meer en als je dan terugkijkt wat er in al die jaren veranderd is. Ander werk (4x), een ander huis (2x), vakanties, Covid-19, terugkerende en vertrekkende Graves & Hasjimoto en natuurlijk 3 fantastische en gelukkig gezonde kinderen. 8 Bijzondere jaren dus.

Afgezien van bitterzoet is het natuurlijk ook wel een beetje fijn, het einde van de babytijd. Geen zwangerschap meer voor dit lijf wat wel genoeg heeft gepresteerd. Geen slapeloze nachten meer, waarin je maar rondjes loopt met een baby. Straks geen luiers meer en steeds iets meer ritme en tijd voor jezelf.

Genoeg om blij en trots op te zijn dus, maar nu ik vandaag de babyknuffeltjes en rammelaars aan het opruimen ben stromen de tranen. Wat zal ik er dit keer mee doen? Een deel bewaren voor als er een baby op bezoek komt, toekomstige kleinkinderen? Weggeven, verkopen? Er zal door mijn kinderen nooit meer mee gespeeld worden. De kleertjes waar ze maar uit blijft groeien. Ik was ze, strijk ze, vouw ze op voor niemand in het bijzonder en dat doet toch echt wel een beetje pijn. En, als ze niet meer in mijn armen wil liggen, maar de wereld wil ontdekken dan ben ik trots, maar het doet ook een beetje zeer.

Misschien zijn het de hormonen die weer opspelen na het stoppen met de borstvoeding. Misschien is het deze eeuwig durende herfst, maar ik zou willen dat meer mensen het mij zouden hebben verteld. De combinatie tussen trots, opluchting, blijdschap en verdriet die je kunt hebben bij de laatste baby. Ik ga haar in ieder geval nog stevig knuffelen de komende weken. Mijn laatste baby, die allang een dreumes wil zijn. En dan over 2 weken, als ze jarig is. Dan huil ik nog 1x flink om mijn laatste baby. Haal diep adem, vier een feestje en dan start een nieuwe fase in ons gezin.

Ben ik de enige idioot die nergens aan toe komt? Ik kan thuis niet eens mijn eigen gedachten afmaken zonder gestoord te worden (zie de foto voor de beeldvorming van wat er gebeurd als ik ga zitten). Ik ben al blij als iedereen relatief tevreden de dag doorkomt en op tijd op het werk, school, opvang of club verschijnt.

In mijn zwangerschap ben ik wat vrouwen gaan volgen op Insta die rond dezelfde datum uitgerekend waren. Ook vrouwen die een derde of zelfs vierde kindje kregen. Tot mijn verbazing zijn die alweer studies aan het volgen, passen ze al hun oude kleding weer, verbouwen ze een heel huis en stralen ze in ieder geval bakken vol met energie uit. Op zich weet ik bij de derde dat het ooit (en sneller dan ik nu denk) echt wel weer goed komt. We zullen (ooit) weer slapen en de energie zal terugkomen, maar als je nog midden in de slapeloze nachten zit, dan lijkt het toch verdomd lang te duren. En nu kun je natuurlijk zeggen: “Waar een wil is, is een weg”, maar voor mij lijkt dit nu niet echt realistisch.

Ik luister tijdens het kolven (yup, de melkmachine draait ook nog) graag naar podcasts en dan raak ik altijd enorm geïnspireerd van al die productieve, energieke en succesvolle mensen. Vroeg opstaan, sporten, journalen, mediteren en dat alles voor 7.00 ’s morgens en dan knallen ze de rest van de dag ook nog eens door om met een ongelofelijke focus al hun doelen te behalen die ze eerder natuurlijk al gevisualiseerd en gemanifesteerd hebben. Soms hoor ik dan wel dat een gast in zo’n podcast ook kinderen heeft en dat het echt niet altijd makkelijk is, maar ondertussen doen ze het kennelijk wel gewoon.

Ik zou wel eens willen nadenken over goede routines die te combineren zijn met een jong gezin. Kijken hoe ik goede gewoonten kan integreren en slechte gewoontes kan afleren. Ik ga eens wat experimenteren en hou jullie op de hoogte. Zo kunnen jullie misschien inspiratie opdoen zonder in dezelfde valkuilen te vallen als ik ;)

Het lijkt mij al heel lang een leuk idee om buiten te zwemmen. Vraag mij niet precies waarom, want ik kan helemaal niet goed zwemmen en ik vind doorkomen, zelfs in het binnenbad, een heel gedoe.

Maar ondanks dat lijkt het mij heel fijn. Misschien toch die overwinning op de kou waar iedereen het over heeft. Een moment van helderheid en focus op alleen jezelf en het water. Al is het maar voor een heel klein momentje in een verder altijd drukke week. Daarnaast zijn er natuurlijk talloze voordelen beschreven van zwemmen of dippen in koud water. Vertraging van het verouderingsproces, je gezonder en fitter voelen, meer energie hebben, een stralender huid en een gezonder vaatsysteem.
Maar, los van dit alles…. Het lijkt mij gewoon super cool!

Nu dronk ik eind vorig jaar met een vriendin een borreltje en durfde ik eindelijk aan iemand te vertellen dat ik heel graag buiten in koud water zou willen gaan zwemmen (in mijn hoofd lacht iedereen mij altijd heel hard uit, terwijl ik dit vertel). Tot mijn grote vreugde lachtte ze mij niet uit, maar was zij ook gelijk enthousiast. Lekker warm binnen bij de borrel besloten we 1 april te beginnen, de zomer tegemoet zwemmen en dan zouden we wel kijken tot wanneer we door zouden gaan.

In de week tussen Kerst en Oud & Nieuw (de week waarin iedere ouder langzaam aan gek wordt binnen) zochten we elkaar nogmaals op en kwam ze met het lumineuze idee om mee te doen met de nieuwjaarsduik. “Haha”, zei ik, maar ze bleek het serieus te menen. En, omdat hele volksstammen het doen en het eigenlijk wel een heel leuk begin leek van het nieuwe jaar zei ik daar (binnen, met warme koffie in mijn hand): “Ja, waarom niet, leuk (denk ik).”

Een kleine week verder gingen we licht giechelig naar Bergen aan Zee met windkracht 6. Gelukkig was het 10+ graden, maar de zee was evengoed maar 7 graden. Daarbij werd het net vloed, dus we zouden een eind de zee in moeten wilden we tot onze nek in het water kunnen dippen.

Naast een strandtent vonden we een plekje uit de wind om ons om te kunnen kleden en dat voelt toch wel een beetje vreemd. Zo midden in de winter in je badpak staan. Het hielp wel dat er links en rechts van ons steeds een paar mensen ook een sprong in het diepe waagden.
Dus, spraken we elkaar moed in, haalden we diep adem en renden we richting zee. Mijn tenen en voeten raakten het koude water, maar op de één of andere manier was stoppen geen optie en renden we gewoon door al was dat dus een heel eind het water in. Op een gegevens moment voelde ik wel de ijzige kou in mijn voeten en benen, maar juist op dat moment zagen we een zeehond! Die moedigde ons aan om nog iets verder te gaan en eenmaal op middelhoogte namen we nog een goede ademteug en dipten we totaal. We hadden het gewoon gedaan! We gaven elkaar een high 5 en sprintten weer snel het water uit. Het was gewoon gelukt en wat voelde ik mij dapper en voldaan!

Omdat het zo goed beviel hebben we besloten gewoon door te gaan met koud water dippen. Op de één of andere manier was de tweede keer mentaal wel lastiger. Was het de vorige keer nog een grapje. Nu was het ineens serieus. De dip zelf ging wel beter. Ik ging rustiger het water in, liep ook weer in één keer door. Stopte even bij mijn middel om bewust adem te halen, dipte en bleef toen ook nog even een paar ademhalingen in het water om er vervolgens weer rustig uit te komen. Fantastisch! Uit het water komen en de uren erna voelen zo fijn! Je huid tintelt, je gezicht voelt helemaal glad, je bent wakker en alert, maar vooral het gevoel van de overwinning op jezelf en de kou is echt fantastisch!

Dit weekend gaan we weer!

Dit moment, zoals je nu op mijn schouder ligt. Dit exacte moment wil ik in mijn geheugen prenten. Nog helemaal in foetus houding, knietjes opgetrokken, hoofd op mijn schouder en grote ogen die mij kruislings aankijken. Ik voel je warmte en ademhaling en jij wordt rustig van mijn warmte en ademhaling. Bij een derde baby weet je dat deze fase voorbij is zodra je met je ogen knippert. Voor je het weet wil je de wereld gaan ontdekken en zal je iedere dag een stukje verder weg van mij durven gaan.

De kraamweek zit er op. Je dipdag in gewicht hebben we gehad en je zit weer op je geboortegewicht. Dat is natuurlijk goed nieuws. Het betekent dat je nu in ieder geval goed groeit en als het goed is ga je vanaf vandaag alleen nog maar meer groeien. Je groeit en verandert iedere dag. Ik ben mij dit keer zo enorm bewust van deze realiteit. Je zult nooit meer zo klein zijn als vandaag.

Saudade. Ik vind dat een heel mooi woord om mijn gevoel te beschrijven. Saudade, betekent verdriet, een gevoel van gemis en heimwee, ook als de gebeurtenis nog gaande is. Misschien herken je het gevoel wel van je vakantie. Je hebt al heimwee naar de mooie vakantie, terwijl je nog warm op het strand naar de zonsondergang aan het kijken bent. Saudade is wat ik nu voel. Je bent nooit meer zo klein als vandaag.

En, aangezien jij onze laatste baby bent, weet ik dat ik niet lang meer een slapend lijfje tegen mijn schouder zal hebben met pamperbilletjes die passen in mijn hand.

Onze laatste baby. Morgen ben je alweer groter, alweer anders, nieuwe fases die zullen komen en gaan. Als ik naar je broers kijk, dan zijn al die ontwikkelingen ook prachtig om te zien. Ook zij groeien en ontwikkelen nog iedere dag. Ook zij zijn nooit meer zo klein als vandaag. Ik zou af en toe willen dat ik de tijd kon stilzetten en in een doosje kon stoppen om zeker te weten dat ik een moment nooit meer vergeet. Terwijl ik ondertussen dondersgoed weet dat dit juist wel gaat gebeuren. Ik zal dingen vergeten. Vergeten hoe 3500 gram voelt. Vergeten wanneer je precies bent gaan kruipen. Vergeten wat je eerste hapje was.

Saudade. Omdat ik weet dat de tijd niet stil zal staan moet ik zelf maar stil gaan staan. Stil staan bij hoe je eruit ziet, hoe je voelt, hoe je ruikt. Stil staan bij wat we iedere dag ervaren. Ondanks het huishouden, verplichtingen en alles wat het leven nu ook eenmaal brengt. Stilstaan bij het moment nu.

Stilstaan. Terwijl ik weet dat iedere fase en iedere dag weer een nieuw avontuur brengt. Vandaag, nu, dit exacte moment, dit is het enige wat er is.

Nooit meer zo klein als vandaag. En morgen? Morgen wacht ons weer een nieuw avontuur.

Ik moet heel eerlijk zeggen dat ik er dit keer behoorlijk tegenop keek.
DE BEVALLING…

Dat ik er zo tegenop keek had ik eigenlijk niet zo zien aankomen. Ik kijk namelijk behoorlijk positief terug op de bevallingen van mijn 2 zoontjes. Ik zeg ook altijd tegen andere zwangeren: “Als je een keer een positief verhaal wilt horen over bevallen, dan praat je maar met mij”.

Hidde is vanwege een medische indicatie in het ziekenhuis geboren. Dit duurde 12 uur vanaf de eerste wee en dat is voor een eerste nog vrij vlot. Na een uur of 9 stagneerde het een beetje en hebben ze mijn vliezen gebroken en toen bleek dat hij had gepoept in het vruchtwater. Toen heb ik nog wel wee-opwekkers gehad om hem er dan toch nog wat sneller uit te krijgen. Niet een geheel vlekkeloze bevalling dus, maar toch riep ik toen ook al gelijk: “Zo wil ik er nog wel een paar”.

Bij Tygo wilde ik graag thuis bevallen. Dit is gelukt en zijn bevalling ging helemaal vlot met 6 uurtjes vanaf de eerste wee. De bevalling was verder eigenlijk een kopie van Hidde. Ik had direct goede weeën en het stagneerde na een tijdje wederom. Toen hebben ze al vrij vlot mijn vliezen gebroken en was Tygo snel daarna geboren.

Nu de 40 weken naderde van ons meisje bedacht ik mij dat 6 uur natuurlijk vlot is, maar 6 uur pijn lijden nog steeds niet fijn is. Ik herinnerde mij ook ineens weer dat ik destijds heb geroepen: “Oja, weeën doen echt zeer”. Ineens bedacht ik mij dat ik dit keer misschien wel een ruggenprik wilde hebben, want waarom zou je eigenlijk pijn willen lijden? Ik besprak dit met Vin en met de Verloskundige en we besloten thuis te starten en het dan aan te kijken. Vanuit daar konden we altijd nog besluiten naar het ziekenhuis te gaan.

En, omdat je een bevalling nu eenmaal niet kunt tegenhouden begon het toch echt op 40+2. Ik had ’s morgens iedere 10 minuten ongeveer een lichte wee. Ik zei nog niks thuis, want eerst moesten de jongens maar eens naar school en de opvang. De hele ochtend rommelde het zo een beetje door. Ik ben zelfs nog op de fiets een broodje bij de bakker gaan halen. Vin bleef voor de zekerheid toch maar wel thuis werken. Om 12.00 aten we samen een broodje en zei ik dat hij maar naar kantoor moest gaan omdat er eigenlijk niks gebeurde.

Om toch nog even de proef op de som te nemen wandelde ik wat in de rondte in de huiskamer en toen kwamen vanaf 13.00 de weeën ineens wel iedere 4-5 minuten en al snel werd dit iedere 3-4 minuten. Om 13.40 hebben we de verloskundige gebeld en die was er om 14.00. Bij de controle bleek ik op 4 cm te zitten. Ik bereide mijzelf dus voor op nog een uur of 6 uur aan weeën. De verloskundige gaf gelukkig aan dat ze zou blijven, omdat het misschien wel snel zou gaan.

Vin ging de logeerspullen bij mijn ouders brengen die de jongens zouden ophalen en opvangen. Ze wonen bij ons in de straat dus hij kon snel heen en weer. Hij was om 14.30 weer thuis; Precies op het moment dat ik tegen de verloskundige zei dat de weeën elkaar behoorlijk snel opvolgden en ook al best heftig waren. Zij gaf aan dat het inderdaad snel leek te gaan. Zij ging alle spullen klaar zetten en vroeg Vin om de kraamhulp te bellen en de kruiken klaar te maken. Ik heb Vin nog het nummer gegeven van de kraamhulp en grapte nog dat het wel erg vroeg was om al kruiken klaar te maken. Vin, altijd relaxt, maakte ondertussen nog een kopje thee voor iedereen.

Om 14.45 leek ik al persweeën te hebben. De verloskundige gaf aan dat dit best al wel kon, maar vroeg of ik nog heel even wilde doorzetten terwijl zij alles heel snel gereed maakte. Een kwartiertje later bleek ik inderdaad al volledige ontsluiting te hebben en mocht ik van haar gaan persen en toen is om 15.18 onze Sofie gezond en wel geboren! De thee was nog warm, haha. We waren haar net aan het bewonderen toen een half uurtje later de kraamhulp kwam. Ik kan dus terugkijken op een razendsnelle en hele fijne bevalling. Alles is goed gegaan. Wij zijn beiden gezond en mijn herstel gaat dit keer zelfs nog sneller dan bij de jongens.

En, omdat ik weet hoe snel de eerste weken zullen gaan ga ik proberen er zoveel als mogelijk van te genieten. Zo’n klein slapend wondertje weer op je buik, heerlijk. Dus…mocht je een positief verhaal willen horen over een bevalling? Dan mag je dit nog steeds aan mij vragen ;)

Ik was van plan om een blog te schrijven met allerlei leuke dingen die je kunt doen in je zwangerschapsverlof voordat de baby komt. Afgezien van de onvermijdelijke nesteldrang, je bed op klossen zetten en af en toe een dutje. Ideetjes zoals rustig aan shoppen (nu nog lekker in je eentje), koffie drinken bij vriendinnen, recepten uitproberen en eindelijk eens een keer dat foto-album maken, een hobby project oppakken, of een boek lezen.

Het is altijd heel gek om met verlof te gaan en dan het besef te hebben dat het bijna gaat gebeuren! En ja, het kan inderdaad ieder moment gebeuren, maar gelukkig worden de meeste babies worden in de 10 dagen rondom de uitgerekende datum geboren. Dit geeft je dus meestal 3 tot 5 weken om te genieten van je verlof. Tijd genoeg om, als je jezelf nog goed genoeg voelt, nog wat leuke dingen te doen.

Ik ben zelf met 36 weken gestopt met werken en voelde mij behoorlijk fit. De jongens gaan 3 dagen naar de opvang en oppas, dus ik verheugde mij op deze heerlijke lege dagen en hoopte op een beetje zonneschijn. Op de dagen met de jongens wilde ik nog wat leuke dingen met hun doen. Ik had weinig concrete plannen en wilde het vooral dag-voor-dag bekijken.

En toen was het eindelijk zover, verlof! En toen… werkelijk op de eerste dag van mijn verlof bleken Hidde en ik samen Covid19 te hebben. Ik was al 2 dagen een beetje verkouden, maar testte nog negatief. Vlak voor een leuk etentje heb ik nog een keer getest en toen stonden er voor het eerst in 2 jaar 2 streepjes! En dan dit keer niet op de zwangerschapstest…
Toen dit leuke etentje waarvoor ik had getest ook nog eens mijn babyshower bleek baalde ik echt wel als een stekker.

We besloten met zijn allen thuis te blijven om het dan allemaal maar te krijgen vlak voor de baby en zo stond de eerste week van mijn verlof in het teken van Covid… Hidde kreeg ondertussen een oorontsteking en een loopoor en kon daarom na 5 dagen nog niet naar school. Uiteindelijk hebben we zelfs 10 dagen volledig moeten afwachten, dus ook de tweede week van mijn verlof begon rommelig. Na deze 10 dagen heb ik een paar heerlijke dagen gehad. Net toen ik begon te wensen dat de baby misschien wat eerder zou komen werd Tygo ook nog ziek. Net als zijn broer een oorontsteking waardoor hij 3 nachten met koorts naast mij in bed heeft gelegen en niet naar de opvang kon. Toen hij een beetje was opgeknapt kreeg ik de verkoudheid doorgespeeld. Ongetwijfeld te danken aan onze gezellige koortsige nachten samen.

Nu ben ik precies 39 weken en voel ik mij eindelijk weer iets beter en lijkt iedereen weer fit. Maar ik merk wel dat 3 weken kwakkelen met Covid19 en een verkoudheid, in combinatie met minder slaap, er in hebben gehakt. Was ik 3 weken geleden nog behoorlijk fit, nu voel ik me echt een waggelende moeder gans die zich vooral van stoel naar stoel verplaatst. Maar goed, enige voordeel is dat we dit hebben we gehad voor de bevalling en dat de baby als het goed is gelijk flink wat antistoffen mee krijgt.

Maar helaas is van al mijn plannen dus nog weinig terecht gekomen. Ik had heel graag nog wat vooruit willen werken voor onze startup, maar daar is nog niks van terecht gekomen. Ik heb wel ongeveer 10 minuten gewerkt aan een foto-album en de Covid week is flink benut om het hele huis van top-tot-teen schoon te maken. Maar toch…. naast vooruitwerken is koffie drinken met vriendinnen niet gelukt en nog even leuk shoppen ook niet. Ik heb nu nog vooral energie voor Netflix ;)

Maar in plaats van wat extra verloftijd te wensen ben ik nu toch echt in de afwachtende modus terecht gekomen. Wanneer zal ons meisje komen? Wordt het een paaskuikentje of een oranje baby? En (aj) hoe zal de bevalling gaan? Van mij mag ze wel komen :)

Ik ben inmiddels 28 weken zwanger en zit dus net in het derde trimester! Oef, dat is toch wel snel gegaan en dat maakt mij gelijktijdig heel blij en ook heel zenuwachtig.
De nesteldrang is definitief toegeslagen, dus wil ik ALLES NU op orde hebben, terwijl we natuurlijk rationeel nog wel zo’n 10 weken hebben.
Maar ja, die ratio is nu alleen een beetje uitgeschakeld. Door deze mijlpaal sta ik ook weer even stil bij deze zwangerschap en de verschillen ten opzichte van mijn vorige zwangerschappen.

Toen versus nu

Met stip op nummer één staat de constatering dat ik deze zwangerschap best pittig vind. Ik denk dat dit drie belangrijke oorzaken heeft. Enerzijds hebben we natuurlijk al twee kindjes in de rondte lopen, dus je kunt niet zomaar even rusten als je lichaam daar om vraagt. Daarbij, en dat is een lastige om toe te geven (uhum), ben ik nu natuurlijk ook weer 3 jaar ouder en zelfs 7 jaar ouder dan bij de eerste (hè, bah, jakkes, vergeet dat maar snel weer). De laatste reden is denk ik een haperend geheugen. Ik weet namelijk nog best goed dat ik tijdens de zwangerschap van Tygo verzuchtte: “Waarom vond ik zwanger zijn de eerste keer zo leuk?”.
En nu verzucht ik hetzelfde. Misschien is het dus helemaal niet echt zwaarder, maar was ik de ongemakken voor het gemak gewoon maar even vergeten. Gelukkig ben ik met de jaren wel wat wijzer geworden en heb ik de fysio snel opgezocht en is de pijn in mijn rug en bekken een stuk minder geworden.

En dan de meer oppervlakkige verschillen. Deze kunnen, volgens de bakerpraatjes, ook met het verschil tussen jongens en meisjes te maken hebben. Mijn buik zit dit keer echt hoger. Mijn taille is nergens meer te bekennen en deze centimeters had ik bij de jongens echt niet. Ik heb sowieso al een veel grotere buik dan bij de jongens. Bij Hidde was ik met deze buik al zo’n beetje bevallen, maar dat zal dan wel weer met de derde zwangerschap te maken hebben. Daarbij was ik door alle lockdowns en het thuiswerken ook iets zwaarder en minder fit vooraf, dan bij de jongens. De Verloskundige zegt heel subtiel dat alles al een keer is uitgerekt, maar zeg er maar gerust bij dat ik gewoon geen buikspieren meer heb.
Ook zijn mijn nagels, haar en huid dit keer duidelijk anders. Is het dan echt waar dat jongens je schoonheid geven en meiden het nemen? Mijn nagels breken snel af en ik heb last van jeuk en eczeem.
Lekker genieten zo’n zwangerschap ;)

Een ander groot verschil. Eentje waar ik van tevoren niet eens zo bewust mee bezig was, is het feit dat ik nu zwanger ben in een pandemie.

Zwanger zijn tijdens een pandemie

Toen wij graag een baby wilden was de pandemie net in de fase dat het leek alsof zwangeren geen extra risico liepen en de vaccinaties zaten er aan te komen. De wereld ging steeds verder van het slot en we zagen licht aan het einde van de Covid19 tunnel. Ik vond het heel fijn dat ik uiteindelijk zwanger bleek na het halen van mijn tweede vaccinatie. Gelukkig hoefde ik nu geen keuze te maken om wel (of niet) te vaccineren tijdens de zwangerschap. Het gevaar leek geweken.

Gaandeweg kwamen er echter steeds meer verhalen dat zwangeren juist wel een risicogroep zijn. Kindjes die te vroeg worden geboren, omdat moeders beademd moeten worden op de buik. Placenta’s die na een besmetting minder goed werken met een doodgeboren kindje tot gevolg. Ik ben gevaccineerd en dat gaf mij wat comfort, maar toen kwam de Omikron variant die dwars door alle vaccinaties besmettingen oplevert en de winter was alweer in aantocht. De besmettingen groeide ongeveer net zo hard als mijn buik en dat gaf onverwachte dilemma’s. Wel of niet de booster nemen? En daarnaast blijk je ondanks een vaccinatie Covid19 op te kunnen lopen waarbij het effect op de ongeboren baby nog relatief onbekend is. Welke risico’s loop ik nu met twee jonge kinderen die spelen, naar school en de opvang gaan? Valt een besmetting nog te voorkomen?

Uiteindelijk heb ik na lang wikken en wegen besloten de booster te nemen. Doorslaggevend voor mij zijn de (naar wat ik geloof) geringe risico’s van het vaccin ten opzichte van de risico’s van de besmetting en het feit dat ik op dit moment in mijn zwangerschap de baby mogelijk al wat antistoffen meegeef voor na de geboorte. Ondanks mijn keuze begrijp ik heel goed de onzekerheid van vrouwen die voor dezelfde keuze staan. Los van de booster lijkt de ernst van Omikron inmiddels gelukkig mee te vallen en zou ik een besmetting in ons huishouden aandurven. Al blijf ik dit wel spannend vinden, maar ik kan de kinderen moeilijk in bubbeltjes plastic verpakken.
Ik hoop alleen dat richting de bevalling het voorjaar echt is aangebroken, dat er weinig besmettingen meer zijn en dat mijn gezin het niet precies vlak voor of na de bevalling oppikt.

Al met al zet Covid19 een behoorlijke stempel op een anders toch wel ontspannen zwangerschap, helaas.

Het derde trimester en bevallen

En nu dus nog een krappe drie maanden te gaan! Hét kantelpunt in de zwangerschap dat de bevalling ineens heel dichtbij lijkt, terwijl je eigenlijk ALLES nog moet doen! Gelukkig is het meeste wel in huis met de derde, maar anderzijds moet er juist veel gebeuren bij de kamers van de andere kinderen, zodat er weer een babykamer beschikbaar komt. Deze wisseltruc hebben we inmiddels achter de rug.

Nu kan het uitzoekwerk beginnen en dat is niks te laat, want de nesteldrang is officieel van start gegaan. Dus sta ik regelmatig alle kleertjes uit de opslag te bekijken en zie ik de jongens het nog dragen alsof het gisteren was (snik) en moet ik beslissen of zusje het ook aan kan, of dat ik het te koop zet, of doneer. (Doneren kan trouwens heel makkelijk aan stichting baby spullen! Home - Stichting Babyspullen). De volgende stap is het aanvullen van de voorraden en het opdiepen van de wandelwagen, wipper en dat soort zaken en dan zijn we er toch wel haast.
Ik merk ook wel dat ik dit keer eerder klaar wil zijn. Ik verwacht (of beter gezegd, ik weet het wel zeker) dat het steeds zwaarder wordt en in de laatste maand wil ik eigenlijk niks meer echt hoeven te doen.

Al met al gaat de tijd deze derde keer echt sneller. Dit stemt mij ook wel wat weemoedig, omdat dit de laatste zwangerschap zal zijn en we nu nog zo gezellig echt met zijn tweetjes zijn. Daarnaast weet ik wat ons te wachten staat als ze eenmaal geboren is met de slapeloze nachten, krampjes en een heel nieuw ritme. Daarom geniet ik ook nog wel even bewust van de relatieve rust.

De gevreesde bevalling komt natuurlijk ook dichterbij. Ik heb de mazzel gehad van twee goede bevallingen, maar dat betekent niet dat het dit keer een appeltje-eitje zal worden. Het wordt ongetwijfeld, ook in een goed scenario, afzien. De opmerking van de Verloskundige: “De derde doet wat ie wil” stemt mij ook ietswat ongerust.
Maar, ondanks de bevallig die er aan zit te komen, komt er ook weer een hele bijzondere fase aan. Die gaat zowel zwaar als ongelofelijk bijzonder zijn en daar kijk ik toch wel heel erg naar uit.
Nu alleen nog een paar maandjes wachten!

Sinds mijn besluit om het roer om te gooien heb ik een nieuw type uitdaging te pakken. Het was een grote wens om iets meer thuis te zijn zonder de stress van mijn vorige baan en dat doel hebben we zeker weten te realiseren. Keerzijde is alleen dat ik nu juist wel wat meer wil doen. Ik heb in mijn vorige baan heel hard mijn best moeten doen om ervoor te zorgen dat ik op mijn ‘mama-dag’ niet teveel met werk bezig was, maar daar ben ik kennelijk zo goed in geworden dat ik nu niet zo goed meer weet hoe ik het juist wel iets meer zou kunnen integreren. Hoe pak ik thuis nu toch af en toe de laptop met de kinderen om mij heen?

Ik zie op Insta (ik weet het, niet het representatieve leven) allemaal werkende moeders die thuis achter een laptop zitten, terwijl de kinderen eromheen zoet spelen. Mijn kinderen springen al voor mijn neus met dringende vragen en poepluiers als ik alleen al naar mijn telefoon kijk. Ik zie hele succesvolle moeders met eigen bedrijven, die marathons lopen, vrijwilligerswerk doen, verse maaltijden bereiden en ondertussen ook nog met de kinderen spelen. Hoe doen deze moeders dit toch?

Uiteindelijk komt het (bij mij in ieder geval) neer op de aloude kwelling van Momguilt. Wanneer geef ik mijn kinderen voldoende goede aandacht? Heb ik wel voldoende gelezen, geknutseld en koekjes gebakken? Als je de reguliere verplichtingen van het leven (boodschappen, zwemles, huishouden etc.) combineert met zorg voor de kinderen, werk en nog een stukje self-care (sporten, een hobby, voor je uit staren), hoeveel tijd blijft er dan nog over voor echte onverdeelde aandacht voor je kinderen en wat is dan te weinig of juist teveel aandacht?

Als je de online wijsheden erbij pakt, dan heb ik er 2 belangrijke lessen uitgehaald. Mij gaven ze een hoop rust. Ik hoop dat jij er ook iets aan hebt!

Kwaliteit is belangrijker dan kwantiteit. Echte onverdeelde aandacht doet er veel meer toe dan alleen maar aanwezig zijn. Dus, speel mee, luister naar de verhalen, lees een boek, of doe iets samen. Als je met aandacht bij je kinderen bent, dan gaat het kennelijk helemaal niet om vele uren per dag. Verschillende experts geven aan dat het goed is om minstens een half uur per dag echt samen te spelen.

Beter een half uur echt bezig zijn met je kind dan urenlang half samenzijn terwijl je werkt, met je telefoon bezig bent of het huishouden doet.

Quality time zit hem dus niet in het aantal uren dat je bij je kinderen bent, maar het zit hem in de manier waarop je de tijd besteed als je bij hen bent.

De tweede les was voor mij dat je er moet zijn op de momenten dat ze je zorg, liefde en aandacht nodig hebben. Dit is niet altijd te plannen. Zeker niet met jonge kinderen en als je meerdere kinderen hebt, maar het is niet nodig om je kinderen de hele dag bezig te houden. Als kinderen zich af en toe vervelen, krijgen ze juist de kans hun creatieve vermogen aan te spreken. En ze moeten leren dat er niet altijd gelijk aandacht voor ze is.

Als ik ons gezin kijk, dan is die quality tijd er echt wel. Mijn ‘werk-wens’ draait ook eigenlijk om een paar momentjes op een dag. De vraag is dan hoe ik er vorm aan geef. Een optie is om in ieder geval de schermtijd van de kinderen voor werk te benutten. Deze zijn redelijk gestructureerd bij ons thuis. Ik moet mezelf dan alleen trainen om dan niet juist de was op te gaan hangen ;)

Verder moet je naar mijn mening met kleine kinderen vooral flexibel zijn en met hun ritme meebewegen. Heb je kinderen die nog slapen of juist al naar school gaan? Mooi, dan kun heel goed even werk doen waar je aandacht voor nodig hebt of een telefoontje plegen. Is dit niet het geval, dan is het soms behoorlijk onvoorspelbaar wanneer ze ineens helemaal opgaan in het spel, goed gemutst zijn en je even helemaal niet nodig hebben. Pak juist die beschikbare momentjes flexibel op en weet dat iedere 10 minuten dan waardevol is. Je kunt in die tijd even een mail beantwoorden, een factuur betalen of een stukje tekst redigeren of lezen. Benut de tijd die je hebt in ieder geval effectief. Ik heb mezelf echt moeten afleren om dan toch niet even mijn social media te checken, of de vaatwasser uit te laden. Heb een klein lijstje bij de hand met dit soort klusjes die je kunt oproepen als het moment zich voordoet. Grote klussen of nadenkwerk kun je mijn inziens beter voor de momenten bewaren waar je echt niet wordt gestoord.

En de belangrijkste tip die ik mijzelf (nog steeds) in de oren moet knopen: ‘Stel je verwachtingen bij’. Met (jonge) kinderen kun je simpelweg niet de hele dag productief werken en ook niet altijd het werk doen wat je zelf gepland had en op de momenten die je daarvoor in gedachten had. Leg de lat niet te hoog. Doe wat je kunt, wanneer je kunt, accepteer dat je productiviteit wisselt en dat het is wat het is.

En bovenal, wees een beetje lief voor jezelf. Als je jezelf en de kinderen ongeschonden de dag door krijgt is dat ook al winst.
Morgen is er weer een dag!

It’s not difficult to take care of a child; It’s difficult to do anything else while taking care of a child.
Julianne Moore

Photo by Marten Björk on Unsplash

Wat is dat toch met alle opmerkingen die je als zwangere krijgt? En dan met name de opmerkingen die over je buik en de omvang van die zelfde buik gaan?

Je kunt natuurlijk zo’n stralende zwangere zijn, vol met zelfvertrouwen die iedere verandering van haar lijf met #dankbaarheid omarmt, maar feit is gewoon dat de meeste vrouwen op zijn minst moeten wennen aan al die veranderingen en er heus ook wel onzeker van worden.

Dat je moet wennen aan je veranderende lijf is ook helemaal niet zo vreemd. Het gaat relatief ook allemaal best snel. Binnen 9 maanden gaat je lijf van ‘jezelf’ naar ‘in bruikleen’ naar ‘herstel’ en als je borstvoeding geeft, dan duurt dit allemaal nog iets langer. Het laten groeien van een baby vraagt gewoon heel veel van je lijf en dan heb ik het nog niet eens over alle hormonen die allerlei effecten hebben op je mentale status. En, ‘on top off’ de algehele shock die het hele moeder worden met zich meebrengt.

Alle zwangere die ik ken, of heb gekend, hebben wel onzekerheden over hun buik (te groot, te klein, niet de vorm die je op alle foto’s ziet). Als je twee exact dezelfde buiken naast elkaar zou zetten zou moeder A onzeker zijn over haar te kleine buik, terwijl moeder B juist onzeker is omdat deze zelfde buik te groot zou zijn. Naast je eigen onzekerheid krijg je er ongevraagd ook nog allerlei opmerkingen over, variërend van: “je ziet er nog niks van…wat een kleine buik!” Tot mijn persoonlijke favoriet: “Wat ben je al gegroeid! Behoorlijke buik al”.

Ik zit persoonlijk in het kamp van de ‘te grote buik’. Zeker bij deze derde zwangerschap al herinner ik mij dezelfde onzekerheid bij de jongens.
Als ik in mijn dagboekjes kijk die ik bij iedere zwangerschap bij houd, dan loop ik dit keer 5 weken voor in vergelijking met de jongens. Die buik zat er dus ook al vanaf een week of 10... Het was alsof mijn lijf alvast gastvrij de ruimte had gemaakt en de baby er daarna in kon groeien. De enige hoop die ik nog heb is dat het wel eerder ophoudt met groeien. Met mijn 1.63 is het toch al snel: “Buik, waar ga je met die dame heen?”.

Iedere vrouw is anders (lengte, gewicht, gezondheid) en iedere zwangerschap is ook nog eens anders. De omvang van de buik zegt weinig tot niets over de gezondheid van het kindje. Alleen de behandelende verloskundige of gynaecoloog heeft hier iets zinnigs over te zeggen. Daarom hier toch nog even mijn persoonlijke mening. Opmerkingen over: “Wat ben je nog klein”. Of juist: “Wat ben je al gegroeid” zijn bedoeld voor kinderen tot 12 jaar en niet voor zwangere vrouwen. De enige goede opmerking die je kunt maken is: “Wat zie je er goed uit”. En, als je er echt iets aan wilt toevoegen: “Mooie buik”.
Zo dat is wat ik wilde zeggen, zo moeilijk is het niet ;)

Al jaren roep ik dat het voor jongens veel moeilijker is om leuke kleertjes te kopen, dan voor meisjes. Waar ik ook kom zie ik rekken met leuke outfits voor meisjes en dan een half rek met jongenskleren die maximaal de kreet ‘mwah’ verdienen. Ik keek dan iedere keer wel even stiekem naar die leuke meisjes kleertjes en dacht dan altijd: “zal het, ooit, misschien?” En nu is het dan eindelijk zover! Ik heb mezelf ingehouden tot de echo, maar nu ga ik dan echt shoppen voor ons meisje! In mijn enthousiasme zag ik mijzelf al thuiskomen met tassen vol lieve jurkjes, rompers met een kantje en roze doekjes.

Dat bleek dus wel even lastiger dan verwacht… Mijn vaste adresjes en merken voor de jongens zijn dus niet de plekken waar ik het voor ons meisje moet gaan zoeken. Daarnaast worstelde ik ineens enorm met het feit dat we nu eind april een baby krijgen, terwijl ik winterkindjes gewend ben (lange mouw, lange broek, lange rompers, alles warm-warmer-warmst, lekker makkelijk). Wat doe je een lente/zomer baby nu precies aan? En dat met de onvoorspelbare zomers van Nederland. En dat er nu voornamelijk herfst en winterkleding in de schappen hangt, helpt ook niet mee.
En als ik dan toch een schattig jurkje in mijn handen had (kleinste maat uiteraard, want zooooo schattig) vroeg ik mij ineens af of zoiets wel lekker zit bij een kleine baby. Dan toch maar een broekje en shirtje aan? En dan okergeel, beige, of toch roze? Mijn beslissingsvaardigheid is deze zwangerschap toch al niet heel sterk, maar was nu helemaal ver te zoeken.

Ik denk dat ik de lat iets te hoog heb gelegd. Ik wil natuurlijk dat het begin van de garderobe, de eerste outfit perfect is. Precies wat ik al die jaren al in mijn hoofd heb. Echt iets voor een meisje, maar niet te roze en te meisjes-achtig. Onmogelijk natuurlijk, haha. Uiteindelijk heb ik mezelf maar afgekocht met een roze knuffeltje om toch iets te kopen en heeft mijn moeder wel een allerschattigste bijdrage geleverd. Dit ligt nu te pronken thuis in het eerste kratje met ‘alles voor het nieuwe baby meisje’. Ik wordt iedere keer heel blij als ik naar dit kratje kijk. Over een paar maanden gaan we dit gewoon nodig hebben!
Ik denk dat ik de komende tijd gewoon nog wat inspiratie op ga doen en dan over een paar weken weer een poging ga wagen. Het komt vast wel goed. Ik vrees op zich ook, dat als ik eenmaal die perfecte eerste outfit heb gekocht, het hek toch van de dam is ;)

Ik had al geschreven dat ik heel graag nog een derde kindje zouden willen. En, inmiddels kan ik niet gelukkiger zijn, want het is ons gegund, ons derde cadeautje is onderweg!

Na een zeiltrip met ons gezin heb ik thuis een test gedaan en daar stond al snel het verlossende antwoord; ZWANGER! Wij waren ontzettend blij en eerlijk gezegd ook een beetje beduusd. Je weet natuurlijk dat je mogelijk zwanger wordt, maar als het dan ook echt lukt, dan is het tegelijkertijd spannend, leuk, maar ook nog onwerkelijk.

Na een paar weken was het nieuws gezakt en klopte er gelukkig een hartje met 7 weken. Inmiddels voelde ik mij ook al behoorlijk zwanger. Daarna was de termijnecho met 11 weken gelukkig ook goed en de nieuwe 13-weken echo ook. Toen kon ik voor mijn gevoel echt rustig ademhalen en gaan genieten. Het gaat echt gebeuren!

Omdat ik niet kon wachten tot de 20-weken echo hebben we een extra pretecho gepland met 15+ weken om te weten of we een jongensgezin worden of dat er toch nog een meisje zou komen. Ik had zelf (net als bij de jongens) een voorgevoel. Bij de jongens dacht ik heel sterk aan een jongetje, maar dit keer durfde ik bijna niet te denken dat het een meisje zou zijn. De zwangerschappen zijn tot nog toe zijn ook bijna identiek, maar toch… toch had ik het gevoel dat het een meisje was. De broers wilden in ieder geval heel graag een zusje.

Hidde mocht mee naar de echo en Vincent natuurlijk ook en anders dan bij de jongens waar we direct zelf een piemeltje zagen, moesten we nu even wachten. Maar juist het feit dat we niks zagen bevestigde ons vermoeden, een meisje! Wat een groot cadeau, de 2 grote broers krijgen een zusje!
We hebben direct een taart gekocht en de echofoto met roze strik en kaartje met ‘Welcome little girl’ aan de binnenkant geplakt. Zo zijn we naar de familie gegaan en die vinden het ook fantastisch! De eerste roze omslagdekens worden al gehaakt en de eerste outfits zijn gekocht.

Ondertussen ga ik steeds meer genieten. Het heerlijke tweede trimester en ik voel me gelukkig goed. Over 6 maanden komt er een meisje bij!

Het begon met een idee, maar waarbij het eerder altijd een droom was zonder intentie tot uitvoering, was het dit keer gewoon een kwestie van doen!
Ik ging na een stressvolle Covid19 thuiswerk periode als leidinggevende een sabbatical opnemen. Een sabbatical van ruim 4 maanden, een heerlijk vooruitzicht!
Het doel van deze sabbatical? Rust en ruimte voor mezelf en voor mijn gezin. Eindelijk eens tijd om een hobby op te pakken (wat is dat ook alweer?) en om te ontdekken wat ik allemaal ook alweer leuk vind.

Tijdens mijn sabbatical heb ik mijzelf de vraag gesteld of ik eigenlijk aan het Streven of aan het Leven was. En, eerlijk is eerlijk, ik moest toegeven dat ik vooral aan het streven was. Ik heb een bullet journal met actielijst, ben extreem georganiseerd en zelfs tijdens mijn sabbatical heb ik allerlei doelen gesteld, zodat de tijd niet zomaar voorbij zou glijden. Ergens past deze aanpak bij mij, maar ik geloof ook dat ik vooral geniet van het resultaat (en dan nog kort, op naar het volgende doel!). Ik geniet te weinig van het moment zelf en het proces op weg naar het resultaat.
Dus, stelde ik mijzelf de vervolgvraag, leef ik dan wel genoeg met deze aanpak?

Life is a dance between making it happen en letting it happen.
Ariana Huffington

Om deze vraag te kunnen beantwoorden heb ik niet gekeken naar de doelen die ik nog wil behalen, maar vooral naar wie ik wil zijn als persoon.
Ik wil iemand zijn die de rust heeft om te genieten met aandacht voor mijn man, kinderen en de mensen om mij heen. Ik wil werken aan een leven waar ik voldoening uit kan halen. Iets teruggeven aan de wereld. Mijn tijd zinvol besteden, maar ook leuke dingen doen. Als je dit zo op een rijtje zet, dan heb je weinig nodig (geld, spullen, status). Uiteindelijk draait het dan niet om discipline om je doelen te bereiken, maar om enthousiasme. Enthousiasme voor het proces om tot je doelen te komen. Enthousiasme voor het leven zelf.

Toen ik deze zaken in mijn sabbatical op een rijtje aan het zetten was in relatie tot mijn baan, was het eigenlijk direct duidelijk. Ik was gedisciplineerd, maar niet enthousiast genoeg. Ik houd wel van dingen neerzetten, van dingen bereiken en ik houd het harde werken en de drive die daar bij hoort, maar ik wordt niet enthousiast genoeg van het proces.
Zeker nu ik eigenlijk mijn doel als manager heb bereikt mis ik ook de drive en het enthousiasme om dit doel te bereiken. Los daarvan wordt ik niet enthousiast over het leven wat er bij hoort. Dit is niet hoe ik in het leven wil staan. Ik wil vrijer in het leven staan, lichter leven, aandacht hebben voor de mensen om mij heen.

Als ik moet kiezen tussen Streven of Leven, dan kies ik voor Leven. Uiteindelijk hebben we dan misschien minder, maar kunnen we meer.
Dus… we kiezen voor het avontuur! Ik heb mijn baan inmiddels opgezegd en ben gestart met dit blog. Daarnaast ben ik samen met mijn man een startup gestart. Toekomst…ongewis, maar de weg ernaartoe is nu al zo leuk!

Als ik heel eerlijk ben wilde ik al heel graag een derde kindje toen ik net was bevallen van Tygo. Ik kon mij gewoon niet voorstellen dat Tygo de laatste zou zijn en dat we de hele babytijd zouden afsluiten. We zijn natuurlijk gezegend met 2 gezonde jongens, maar een derde was wat mij betreft nog een grote wens. Natuurlijk denk je in ons geval dan gelijk aan de wens voor een meisje, maar dat maakt mij niet uit. Ik kan mij gewoon niet voorstellen dat ons gezin met 2 kinderen compleet is.

Na 2 babies weet je natuurlijk wel waar je aan begint en dat maakt de keuze of je voor een derde gaat misschien juist wel moeilijker (voor zover er sprake is van een keuze is natuurlijk). Het eerste jaar met Tygo was behoorlijk zwaar. Hij heeft alle babykwalen die je maar kunt verzinnen afgevinkt van zijn baby checklist. Hij had enorme krampen en de borstvoeding ging moeizaam met veel huilen. Dit begon al in de kraamweek en we hebben maandenlang, uren met hem rondgelopen. Na maanden met krampen kreeg hij de waterpokken en na de waterpokken werd zijn eczeem echt extreem. Uiteindelijk begon hij eindelijk wat beter te slapen na ruim 6 maanden met allerlei ongemakken. Toen besloot ik de borstvoeding af te gaan bouwen en kreeg hij hier weer vreselijk last van. Ook dit ging voorbij, maar Tygo Blijft de neiging hebben om op vakantie pseudo kroep aanvallen te krijgen en alle spuugvirussen mee te pakken. Al met al is zijn handleiding wat langer dan dat die ooit voor Hidde was in de babytijd. De kraamhulp loog niet toen ze zei dat we toen een beginners baby hadden!

Bovendien roept een derde wat praktische bezwaren op. De auto moet groter. We moeten thuis ons kantoor opofferen ten behoeve van een babykamer. En laten we eerlijk zijn, de wereld is gewoon niet ingericht op 5 personen. Kortom, de nadelen van een derde baby zijn wel bekend, maar waarom zou je dan wel een derde willen? Ik kan mij gewoon niet voorstellen dat we die fase nu hebben gehad en dat we dit nooit meer mee gaan maken. De babyharen, die babygeur, de kleine kleertjes, gelukkige grootouders, heerlijk toch om dat weer mee te maken! Nooit meer zwanger, geen baby aan je borst, al die ontwikkelingen die ze doormaken. Als het ons gegund zou zijn, dan zou ik dit alles gewoon heel graag nog eens meemaken!